Te moe om te sterven - Overleven met chronische vermoeidheid

Rotterdam 1978. Een boordevol Feyenoordstadion luistert naar Bob Dylan, Ook Luk Saffloer. Daar overvalt hem voor het eerst een donkere golf van onverdraaglijke vermoeidheid. Het is als een onbeschrijflijke zware griepaanval die vanaf dan telkens opnieuw zal opduiken

Niemand vindt een verklaring voor zijn aanhoudende vermoeidheid. De dagelijkse uitputting begint meer en meer te wegen, maar hij is te trots om eraan toe te geven. Voor de buitenwereld is er dan ook niets aan de hand. Alleen zijn vrouw en kinderen weten hoe hij s avonds na zijn werk enkel nog kan liggen: doodmoe en uitgeteld

Pas in 1994 hoort hij de diagnose: CVS, het chronisch vermoeidheidssyndroom. Een geneesmiddel is er niet en intussen wordt de lijst met lichamelijke klachten langer. Van slapeloosheid tot verlammende gewrichtspijnen en ernstige hartritmestoornissen. Maar gelukkig wijkt de ziekte soms. Elke goede dag is een verademing, elke dag met minder pijn een geschenk.